از من بپرسید!

پیش نوشت ۱: حقیقت اینکه چند باری در طی یک ماه گذشته آمدم این یادداشت را بنویسم ، اما در نهایت نیمه کاره ماند. هنوز هم اصلا از این یادداشت راضی نیستم و اکیدا توصیه دارم اگر به زمانتان اهمیت می‌دهید فورا اینجا را ترک کنید.

از به رنگ نارنجی تا احمد آقا

پدیدار ، نشریه‌‌‌ای از گروه سینما تاتر دانشگاه هنره که در این شماره اش ، به شکل ویژه‌‌‌ای به فیلم‌های مستند پرداخته و تعدادی از فعالان سینمای مستند پیشنهاد دیدن فیلم‌هایی که ازشون خوششون اومده رو دادن.

پیش از این و در این پست به سینمای عباس کیارستمی‌و مشق شب پرداخته بودم. اما حقیقتا هیچ انس و علاقه‌‌‌ای با فیلم‌های او برقرار نکرده بودم . این قضیه فقط مربوط به فیلم‌هایی که در وبلاگ درباره‌ی او نوشتم نمی‌شود. از مثل یک عاشق تا ده و طعم گیلاس ، فیلم‌های دیگرکیارستمی‌را هم هرگز نپسندیدم.

این روزها که شاید بی ارتباط با تاریخ و وقایع اخیر هم نیست ، خیلی درباره‌ی تاریخ معاصر ایران خوندم ، "در حد و اندازه‌ی خودم" ، سعی کردم درباره‌ی علوم سیاسی ، ارتباطات بین الملل و جامعه شناسی جامعه‌ی ایرانی اطلاعات کسب کنم. قطعا مقداری که من در این حیطه‌ها مطالعه کردم ، مقدار زیادی نبوده ، ولی در حد و اندازه‌ی ارضا کردن کنجکاوی هم حتما کافی بوده.

در دنیای فیلمنامه نویس‌ها ، آدم‌های زیادی نیستن که سلیبریتی باشن ، چارلی کافمن بین فیلمنامه نویس‌ها ، قطعا یه سلیبریتی محسوب میشه.

پیش از این و در این پست درباره‌ی سینمای میرکریمی‌نوشتم ، اما بنظرم سید رضا میرکریمی‌انقدر سینماگر قابل اعتنایی هست که حرف‌های زیادی دربارش مغفول مونده باشه.